Amelia, czyli francuskie zaskoczenie...

Jakiś czas temu do moich uszu dotarł tytuł "Amelia". Było to przy okazji przeglądania różnych forów dyskusyjnych i tym podobnych. Wszyscy zachwalali tą pozycję jak się tylko dało, jednak ja byłam sceptycznie do niej nastawiona, bo cóż może mieć w sobie francuska komedia romantyczna? Nie jest to typ filmów, które do mnie przemawiają, zazwyczaj nie dostrzegam w nich nawet głębszego przekazu. Tak więc, gdy ktoś mi go polecał dziękowałam i odkładałam mini seans na "za jakiś czas".

Ostatnio moja współlokatorka zaproponowała mi obejrzenie filmu, akurat jakimś trafem była to "Amelia". Stwierdziłam 'Co mi szkodzi?' I zaczęłyśmy oglądać.

Tym co mnie zaskoczyło to fakt, że opowieść ta ma taką magię, która ze mnie, przeciwnika 'francuskich romansideł' przekonała do siebie. Specyficzność bijąca od bohaterów, zdarzeń, a także miejsc wciągnęła mnie bez końca. Najbardziej magnetyczna była główna bohaterka. Młoda panienka, wychowana 'w szklanym kloszu' przez swoich nadwrażliwych rodziców. Pomimo swojej nieświadomości wobec życia i dziecinności miała coś co ludzie nazywają charyzmą. To właśnie jej osoba jest kwintesencją tego filmu. Nie potrafię opisać nawet co tak urzekło mnie w tym filmie. Wiem jednak, że żeby to poczuć trzeba obejrzeć! Nie będę tutaj pisać recenzji, nie mam tego na celu. Chcę się z Wami podzielić moim odkryciem, które być może nie jest dla Was nowością. Może kogoś przekonam do zapoznania się z czymś co zupełnie nie przypomina 'romansidła' i zachęcę do naprawdę ciekawego przeżycia. 

Czuję, że "Amelia" dołączy do filmów, które darzę sentymentem tak jak wcześniej parę innych i wrócę do niej za jakiś czas. 

A czy Wy oglądaliście ? Może zamierzacie? Jaka jest Wasza opinia na temat tego filmu?

Piszcie w komentarzach! 

Pozdrawiam